Με όριο τη φαντασία...

Oλα ξεκίνησαν όταν διάβασε σε ένα blog πως οι υπολογιστές των 100 δολαρίων είναι δύνατο να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός κατανεμημένου συστήματος υπολογιστών. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον, κυρίως γιατί διαφωνούσε. «Θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Και το απέδειξα», σημειώνει ο 17χρονος μαθητής Νίκος Πασσαλής από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό ακριβώς το project παρουσίασε στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Νέων Επιστημόνων στην Κοπεγχάγη φέρνοντας ξανά την Ελλάδα στους πίνακες των νικητών και των διακρίσεων, έπειτα από 12 χρόνια απουσίας. Κέρδισε το πρώτο ειδικό βραβείο του ΕIROForum (της κοινοπραξίας των επτά μεγαλύτερων επιστημονικών και ερευνητικών κέντρων της Γηραιάς Ηπείρου), ένα βραβείο που ισοδυναμεί με ταξίδι στο «όνειρο», με μια επίσκεψη στο CERN της Γενεύης.

Πού βασίζεται το project;
Στο μεγάλο πλήθος των ηλεκτρονικών υπολογιστών που θα είναι διαθέσιμοι όταν οι ΧΟ υπολογιστές αγοραστούν από τις κυβερνήσεις και μοιραστούν στα παιδιά. Παρόλο που η ισχύς του κάθε υπολογιστή είναι σχετικά μικρή, αν όλοι τους συνδεθούν μεταξύ τους, σε ένα κατανεμημένο σύστημα, η ισχύς είναι τεράστια. Με εφαρμογή της πρωτοβουλίας OLPC (One Laptop Per Child) σε όλη την Ευρώπη, η τελική επεξεργαστική ισχύς του συστήματος θα μπορούσε να φτάσει τα 10 Terraflop - σήμερα το ισχυρότερο τέτοιο σύστημα στον κόσμο δεν ξεπερνά τα 3 Terraflop.

Πώς θα γίνεται αυτό;
Οταν τα παιδιά θα πηγαίνουν σπίτι τους και θα τοποθετούν τους υπολογιστές για φόρτιση κλείνοντας το «καπάκι», θα ενεργοποιείται το δικό μου πρόγραμμα το οποίο, χρησιμοποιώντας την ισχύ του υπολογιστή, θα επεξεργάζεται δεδομένα. Πώς θα φτάνουν τα δεδομένα εκεί; Θα «κατεβαίνουν» στον υπολογιστή οποιαδήποτε στιγμή το μηχάνημα βρει διαθέσιμη πρόσβαση στο Ιντερνετ. Με ανάλογο τρόπο θα «επιστρέφονται» τα δεδομένα μετά την επεξεργασία. Το σύστημα αποτελείται από ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή και ένα πρόγραμμα στο server. Χαρακτηριστικό του συστήματος είναι ότι ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες πρόκλησης βλάβης στον υπολογιστή του παιδιού – υπάρχουν διαθέσιμες και δυνατότητες αυτοδιόρθωσης.

Και πού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όλη αυτή η υπολογιστική ισχύς;
Πρώτα απ’ όλα, από τα πανεπιστήμια για έρευνα αρκετά πανεπιστήμια του εξωτερικού χρησιμοποιούν κατανεμημένα συστήματα- αλλά και από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις μπορούν να μοιράζουν μέρος της υπολογιστικής ισχύος σε ερευνητικά κέντρα, ώστε να αποσβέσουν ένα μέρος του ποσού που επενδύθηκε για την αγορά τους. Στο μέλλον αυτό ίσως θα μπορούσε να επεκταθεί σε κινητά τηλέφωνα και άλλες μικροσυσκευές. Το
έχω κι αυτό στο μυαλό μου για περαιτέρω ανάπτυξη κάποια στιγμή.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο